Հայկական հին զրույցը պատմում է, որ Արևն ու Լուսինը հարազատ քույր ու եղբայր էին և շատ էին սիրում միմյանց: Մի օր Լուսին եղբայրը խնդրեց Արևին.
— Ի՞նչ կլինի, քույրի՛կ, իմձ համար մի կապա՛ կարիր:
Քույր Արևը սիրով համաձայնվեց. Նա շատ էր սիրում եղբորը, ուստի ամբողջ տասնհինգ օր չարչարվեց և մի սիրուն կապա կարեց իր եղբոր համար: Երբ Լուսինն ուզեց կապան հագնել, քույրը տեսավ, որ նա այնպես է մեծացել, լցվել, կլորացել, որ նոր կարած հագուստը բոլորովին վրան չի լինում. Շատ նեղ է:
— Լա՛վ, — ասաց Արևը, — եղբայրիկ, մի՛ տխրիր, մի ուրիշը կկարեմ, ավելի մեծը:
Եվ նորից քույրը տասնհինգ օր չարչարվեց, կոկիկ ու հարմար կապա կարեց՝ այս անգամ ավելի մեծը: Նա դարձյալ ուզում էր հագցնել եղբորը, բայց տեսավ, որ այս անգամ էլ եղբայրն այնքան է փոքրացել, որ բոլորովին կկորչի նոր հանդերձի մեջ: Արեգակ քույրիկը բարկացած ասաց.
— Դու այդ ինչ տեսակ փոփոխական տղա ես, քեզ համար հնարավոր չէ ոչ մի ձևի շոր կարել… Չափսդ անվերջ փոխվում է, և ոչ մի դերձակ քեզանից գլուխ չի հանի: Շատ տխրեց Լուսինը, բայց բնույթն այդպիսին էր՝ փոփոխական: Եվ այդպես էլ նա մերկ մնաց մինչև այսօր:
Լավ գնահատիր քեզ, հասկացիր քո բնույթը և մի՛ նմանվիր ուրիշներին:
Մի ուրիշ զրույցը պատմում է, որ Արևն ու լուսինը Աստծո զավակներն են. արևն աղջիկ է, լուսինը՝ տղա։ Հոր հրամանով նրանք պարտավորվում են գիշեր-ցերեկ հերթով հսկել աշխարհը։ Քույր ու եղբայր վիճակ են գցում, թե իրենցից ո՛վ գիշերը հսկի։ Վիճակն ընկնում է քրոջը՝ արևին։ Քույր ու եղբայր սկսում են տաք-տաք վիճել։ Աղմուկի վրա գալիս է հայրը։ Երբ իմանում է պատճառը, նախատում է լուսնին և հրամայում, որ նա գիշերները հսկի։ Լուսինը հանձն է առնում կատարել հոր կամքը։ Ապա աստված դիմում է աղջկան՝ արևին, առաջարկելով ցերեկները հսկել։ Արևն առարկում է, ասելով՝ որ ինքն իր աղջիկ տեղով ամաչում է օրը ցերեկով մարդկանց աչքին երևալ։
Համացանցից որոնել, գտնել արևի և լուսնի մասին այլ առասպելներ, տեղադրել բլոգներում:
Մի անգամ Արևն ու Լուսինը վիճեցին միմյանց հետ ՝ ով կարող էր ավելի հետաքրքիր պատմություններ պատմել։ Վիճեցին, վիճեցին և այդպես էլ չկարողացան ընտրել լավագույնին․ յուրաքանչյուրը ինքն իրեն էր մատնանշում։ Որոշեցին կանչել Իմաստունին, որպեսզի նա դառնա իրենց դատավոր և լուծի այս չլուծվող խնդիրը։ Իմաստուն ընկերը որոշեց լսել յուրաքանչյուրի պատմությունը և այդպես լսեց համարյա մեկ տարի։
Արևը նկարագրում էր ինչպես էն մարդիկ ապրում սովորական և տոն օրերին, ինչպես են ծնվում, սիրահարվում, մեծացնում երեխաներին, տնկում ծառեր և դեռ այնքան բան կար պատմելու մարդկանց մասին։ Լուսինը նույնպես չէր հանձնվում․ նա կարողանում էր վարպետորեն հետևել մարդկանց, տեսնել թե ինչպես են քնում և ինչ անհավանական երազներ են տեսնում։ Ահա այս երազների մասին էր պատմում Լուսինը իր պատմություններում, որոնք ուղղակի հրաշալի էին։ Եվ այսպես անցավ մեկ տարի և Իմաստունը շարունակում էր լսել նրանց պատմությունները։ Դրանք այնքան հետաքրքիր էին և անսովոր, որ շատ դժվար էր ընտրել հաղթողին։ Իմաստունը որոշեց անել հետևյալը ՝ փոխել Լուսնին և Արևին տեղերով և միգուցե այդպես հնարավոր լիներ որոշել հաղթողին։ Նրանք համաձայնվեցին, տեղերով փոխվեցին։ Այժմ մարդիկ արդնանում էին և գնում աշխատանքի երբ դեռ շատ մութ էր։ Նրանք դարձան անտրամադիր, բարկացած, անհանդուրժող և չշփվող։ Այլևս մարդկանց հետ չէր պատահում ոչմի հետաքրքիր, արտառոց դեպքեր և նրանց կյանքը զրկվեց հետաքրքրությունից։ Որոշվեց Լուսնին և Արևին տեղափոխել իրենց հին դիրքերը, թեկուզ և այդպես էլ Իմաստունը չկարողացավ որոշել հաղթողին, բայց մարդիկ սկսեցին ապրել ավելի երջանիկ և հետաքրքիր պատմությունները նորից կյանք առան։